Daha ne kadar oyunlar oynanmalı?

Bülent Ortaçgil & Zuhal Olcay - Oyuna Devam (Turkcerock.net)



Hep oyunlarla büyüdük ya, oyunsuz yapamaz olduk hayatımızın hiçbir evresinde. Büyüdükçe ciddileşti oyunlarımız. Ama ilk göz ağrımız olan evcilikten hiç bıkmadık! Her yeni ilişkide yeni roller belirledik kendimize, kimisinde prenses olduk, kimisinde kül kedisi olduk, bazen kurbağa olduk prenses bekledik. Çoğunda bütün o güzel öpücüklere prense dönüşmek gibi bir karşılık bile veremedik. Evcilik oyunlarımıza kimseyi dahil etmedik ama! Yani oyunlarımızda hiç yan rol yoktu, olmamalıydı da. Halbu ki eksiktik böyle. Yani iki kişilik oyun olmazdı ki nereye kadar giderdi böyle? Birisiyle oturup karşılıklı ne kadar tavla oyanayabilirdik mesela. Oyunun adı evcilik bile olsa iki kişi sıkılırdı tek başına, biz hiç göremedik bunu ama biliyorum ya sen istedin bunu ya da o. Yani iki kişide yalnız kalmayı istemez ki!.  Birimiz diğerine oyun oynadı yani dediki " biz yalnız güzeliz ". Hayır kimse yalnızken güzel değil. Biz farkettik ama üzerimizden oyunlar oynandığını; yani onun bize oyun oynadıgını anlamak ne kadar zor olabilird ki! "Ben yalnız biz olalım istemiyorum", "oysa o; hep yalınz olalım istiyor." ve sonuç olarak biz yalnızız. Evet, evet o kazanıyor haklısın. Kendi kurduğu oyunda kendi kendini yeniyor ve bu böylece sürüyor. Bir evcilik oyunu içinde, bir ego oyunu ve bolca kandırmaca. Oyunlar hiç bitmiyor.

   Kurbağada olsak, kül kediside ya da prens, prenses hepimiz birer oyuncuyuz. Ya kendi oyunumuzda ya da başkalarının oyunlarında ve hepimiz kaybediyoruz oyunlarda. Kabul edelim  küçükken güzeldi bu oyunlar çünkü akşam ezanı okununca biterdi tüm oyunlar. kimse uzun süreli üzülmezdi. Daha ne kadar oyun oynamalı, hep kaybeden bizken?