Güzel şeyler zamansız olur demişti birisi. Bir yazar, bir şair belki de bir arkadaşım bilemiyorum. O zaman inanmamıştım, hatta içimden gülmüştüm biraz. Hayatında gerçekleşeceğine inanmadığın şeyi birisi söyleyince insanın gülesi geliyor çünkü. Bunu bir arkadaşım söylediyse eğer şu an bana bakıp o da gülüyor olabilir. İnsanın içinden güldüğü şeyler bazen başına gelebiliyor çünkü.
Başıma gelen güzel şeyin size tarifini yapmak isterdim burada ancak bunu yapabilmem gerçekten mümkün değil. Çünkü anlatmak istediğim şeyler kaşı, gözü, boyu, posu değil. Bana hissettirdiklerini anlatmam lazım size. Eğer bunu anlatabilirsem size dünya üzerindeki en güzel insanı hayal ettirebilirim. Anlatabilseydim eğer size sevgiden, şefkatten falan bahsedebilirdim belki ama güzel yapan şey onlar değildi. İşte tam da bu yüzden anlatamıyorum. Yanıma geldiğinde içimin en karanlık yerine bir şey bıraktı. O şeyi bir gün çok severek, bir gün çok güldürerek, bir gün elimden tutarak, bir gün sadece gözümün içine bakarak, her gün başka bir güzellikle gün ve gün büyüttü. O şey büyüdükçe çiçek açtı. Daha önce içimde büyüyen bütün yabani otlar, zehirli sarmaşıklarla savaştı. Ben kazanamaz sandıkça o daha çok çiçek açtı. Benim bütün kötülüklerime göğüs geren, bana rağmen benim için savaşan o şeyin ne olduğunu hala bilmiyorum. Her gece adını arıyorum. Sevgi, şefkat, aşk kelimeleri onun adı değil biliyorum.
Peki şimdi size soruyorum; İçimde büyüyen bu güzel şeyi bile anlatamaz, tanımlayamaz, adını koyamazken, onu bana getiren, benim için büyüten insanı, ona olan sevgimi size nasıl anlatabilirim?
